Dit verhaal wil ik al een hele tijd vertellen, maar ik stelde het steeds uit. Nu na de laatste stomme gebeurtenis schrijf ik hem toch. Wat heb ik een haat tegenover mijzelf, maak ik toch grove fouten. Hierdoor kruip ik in mijn bubbel en komt de trek omhoog, maar ook mijn borderline steekt heel erg zijn kop op. Dat betekent dat ik lusteloos ben en alleen maar wil drinken. Maar ook weer de gedachtes dat ik niet meer wil leven. Ik maak alles stuk en waarom, die vraag, komt ook omhoog elke keer. Als ik gelukkig ben dan verpest ik het zelf of het wordt verpest en dit keer heb ik het zelf verpest.
Maar goed het verhaal, ik heb hier godverdomme niet voor getekend. En waarvoor heb ik niet getekend?
Het begon in 2011 ik was een alcoholist geworden, ik was iedereen en alles kwijtgeraakt. Ver van mijn Amsterdam in Hellevoetsluis. Baan kwijt, auto kwijt, vrouw kwijt, vrienden kwijt. Ik gaf alleen mezelf de schuld, ik keek niet verder dan dat. Ik zag nog niet dat ook de ander de schuld kon hebben. Een helder moment zorgde ervoor dat ik 11-06-2013 de afkickkliniek in liep, na een periode van 24/7 drinken. Hier moest ik aan mijzelf gaan werken, de spoken uit mijn verleden moest ik verwerken. Ik kreeg een persoonlijkheid stoornis als stempel, maar welke? Ik kreeg medicijnen ervoor en zou de komende 4 jaar intensief aan mijzelf werken. 3 dagen in de week kreeg ik therapie, om mijzelf weer te vinden.
In 2015 kreeg ik last van mijn benen, het leek erop dat ik etalagebenen had. Met een leven met roofbouw op mijn lichaam kon dat wel kloppen. Maar nee, de huisarts vond van niet en stuurde mij door naar fysio. Daar werd gezegd dat ik geen kuitspieren had en ik moest trainen en veel gaan fietsen. Maar niets hielp en ook niet dat ik in armoede leefde. Warm eten was een luxe, het was altijd maar brood eten, dus ik kreeg niet genoeg vitamines en mineralen binnen. Therapie hielp ook niet met mijn stoornis. De terugvallen in de drank had ik ook nog erbij. En ik leefde als kluizenaar, ik liet niemand in mijn leven komen. Ik voelde mij verraden door mijn ex en de zogenaamde vrienden die ik had. Zij had naast ons huwelijk een relatie van een jaar met een hele goed vriend van ons. Iedereen wist het, iedereen loog tegen mij erover. Dus ik was alleen beter af.
De jaren erop bleef ik met mijn benen terugkomen bij de huisarts, maar elke keer werd het van tafel geschoven als iets niet ernstig. Tot ik opeens zoveel pijn had na een paar stappen lopen in 2018, dat ik werd doorgestuurd naar de neuroloog. In 2019 kwam de diagnose, ik had artrose in mijn rug aan de facetgewrichtjes. Dat zijn de kleine gewrichten die de wervels op hun plaats houden. Hierdoor knelde 3 wervels mijn zenuwen en bloedvaten af. Hoe moest ik dit doen, ik was alleen, had niemand om mij te verzorgen. Tot ik mijn meissie ontmoette, die bood aan om te helpen. En zo mijn eerste operatie aan mijn rug, bij 3 wervels werd er een stuk vanaf gehaald, we zitten dan alweer 2021.Dan bijna een jaar revalidatie, maar ik ging achteruit in plaats van vooruit.
Ik vergeet nog even dat ik in 2020 de diagnose Borderline kreeg, na al die jaren. Eindelijk werden er veel dingen verklaarbaar en viel er een last van mijn schouders. Nu denken jullie, borderline, dat hebben veel mensen, maar voor mannen is het heel zeldzaam en heel anders. Ik kreeg ook last van impotentie problemen in 2022 en er stond een nieuwe rugoperatie op de kalender. En ook die operatie hielp niets, dus op naar de pijn kliniek. Er zou eens iets helpen. En tussendoor ook nog gehoorapparaten. Ik besloot om naast revalidatie, ook te trainen, er moeten toch wat kilo’s eraf bij mij, en bewegen is echt het minimum bij mij. Maar omdat wij nog niet genoeg hebben meegemaakt. Breekt mijn meissie haar nek en pols, later zou blijken dat het ernstiger was dan er werd gezegd.
Nu leven we op 30-11-2023 Mijn meissie is nog helemaal niet genezen. En ik, ik kreeg dit jaar ook nog eens het dotteren van een paar aders. Mijn linker buikslag zat helemaal dicht en ik kreeg daar 3 verlengde stents, rechts was gedeeltelijk dicht en kreeg ik 2 normale stents en dan nog mijn hoofdslagader daar kreeg ik een speciale stent. Iets waar ik dus volgens de specialist al vanaf 2015 mee loop. Maar blauwe tenen, bloeddruk verschil maakte niets uit volgens huisarts. Ik mankeerde van alles, maar mijn aderen waren goed volgens hem. Nu zou ik pijnvrij moeten lopen uiteindelijk. Maar nee, natuurlijk niet, bij ons zou alles eens meezitten. Ik heb nu loop therapie en er wordt ook gekeken naar mijn rug. En mijn meissie staat ook nog wel wat te wachten; operaties en onderzoeken. En mijn impotentie, daar heb ik ook voor moeten vechten en nog, ik voelde dat er wat fout zat met mijn testosteron waardes en niemand die eraan mee werkt. Ik heb een second opinion aangevraagd en ook die doen moeilijk. In plaats van de aangeboden waardes en ook behandeling die uitgebreid op hun site staat. Krijg ik met heel veel pijn en moeite een proefbehandeling. Het is voor ons beiden moeilijk om iets voor elkaar te krijgen. Maar vechten en vechten voor je gezondheid. De deuren waar je aanklopt, knallen elke keer dicht.
En dan mijn laatste actie, waardoor ik alles kon verliezen wat voor mijn belangrijk is in het leven. Mijn meissie. Ik waarschuw haar altijd voor mannen en krijg ook veel gelijk met hun gedrag. En nu zocht ik een bepaalde spanning, een andere manier om opgewondene te raken. Maar die fetisj paste niet bij mij. Ik raakte bijna mijn meissie kwijt, de laatste die ik kwijt wil raken. We zijn samen zo sterk, zo krachtig en ik, ik moet met 1 idiote actie alles op het spel zetten.
Laat voor ons een mooi jaar komen, laat 2024 een keer ons jaar zijn. Want hier heb ik niet voor getekend. Het zag er mooi uit mijn toekomst, heel mooi zelfs.