De dagen dat we in zo'n strijd zitten als in dit gedicht, worden gelukkig met de jaren minder. Maar hebben we zo'n dag, dan is het strijden tot we omvallen. Dan komt de trek omhoog, ook wel craving genoemd. Dit is het ergste gevoel voor een ex-verslaafde. Eerst komt er een stemmetje dat je probeert over te halen. En als dat nog niet genoeg is, begint ook je lichaam om drank te vragen. Je gaat zweten, trillen en krijgt het koud. Je moet dan echt strijden, maar die is zwaar en put je lichamelijk helemaal uit. En niet even voor 5 minuten, maar het is voor uren. Dan zeg je in jezelf: ik ga halen, en dan een harde, ferme stem die nee zegt. Uiteindelijk ben je na een paar uur op en ben je zo uitgeput dat de craving helemaal uit je lichaam is. Je zit dan op de bank met toch een goed gevoel dat je gewonnen hebt. Maar er bestaan ook terugvallen en die dagen ben je verloren en ga je voor de bijl. De ene blijft erin en de andere denkt: straks weer opnieuw beginnen. Ik heb er een paar gehad en de volgende dag was ik zo sterk dat ik de fles kon leeggooien en koffie pakte. Maar het blijft een strijd die gelukkig met de jaren afneemt. Het is een kwestie van volhouden en knokken.
Reactie plaatsen
Reacties