Sluipmoordenaar

Dit is mijn allereerste gedicht dat ik schreef nadat ik afgekickt was. Ik schrijf over de valkuilen en het gevecht tegen verslaving. De sluipmoordenaar, zoals ik het hierin benoem, staat om elke hoek. Verslaving sluipt in je leven, je kiest er niet voor. Het sluipt zo diep in je leven, dat je het niet eens door hebt dat je verslaafd bent. En ja, dan is het te laat. Maar het is daarnaast ook een echte ziekte.  De sensoren van je receptoren in je hersenen zijn kapot. Neem chocolade dat heeft een geluksstofje. De sensoren vangen dat op en geven je voor even een gelukkig gevoel. Maar bij een verslaafde zijn deze kapot en blijven ze maar schreeuwen om meer. Na het afkicken blijft het een gevecht. Een gevecht waar de meeste helaas, toch weer sneuvelen. Omdat die sluipmoordenaar nog te sterk is en jou velt.

Na een afkickperiode van 3 maanden blijft zo 3 procent van een groep van 11 nuchter. En dat dan pas bij een 3e of 4e opname. De cijfers zijn helaas te laag, want die sluipmoordenaar blijft het winnen. Dus denk hier niet te licht over. Wij hebben er ook niet voor gekozen om verslaafd te raken, maar worden vaak er wel voor aangekeken. Het gevecht blijft zwaar met die sluipmoordenaar om de hoek, en helemaal met de maatschappij die ons veroordelen. 

~ A.M.Wulff